Ramazan; rahmet, mağfiret, istiğfar ayı. Ramazan; açlık, susuzluk, dinginlik,nefsin ve ruhun terbiye hali. Ramazan; başka bir zaman, başka bir hal, başka bir dünya, duaların en çok arşa yükseldiği ay.Ramazan, tatlı bir meşakkettir….
Ramazan tıpkı kelime anlamında oldugu gibi yanmak….ask ile nefs ile ruhunu kavrayıp anlayarak yanmak,yaşamak,yaşatmaktır…
Son yıllarda hemen hemen çoğumuzun dilinde "Nerede o eski Ramazanlar?" cümlesini söylemeyenimiz yoktur. Bu cümleyi Ramazan ayı boyunca en az birkaç kere duymuş veya kendimiz söylemişizdir.
Artık hepimiz Ramazanların eskisi gibi yaşanmadığının şikayetini yakınışlarını söyleyip duruyoruz.Lakin kaçımız soruyoruz yada düşünüyoruz; Ramazanlar mı değişti yoksa biz mi? diye. Ramazan zengin iftar sofralarından, direklerarası yazı ve eğlencelerinden, davulcu manilerinden ibaret olmayan,tersine yoklukla imtihan edilen, yardımseverliği, hoşgörüyü, bir arada olmayı öğreten. mağfiret ,istiğfar ve nefsin terbiye edildiği bir ibadet ayı olan Ramazan artık neden eskisi gibi değil? Bunun sebebi biz miyiz? Veya asıl sebebi ne? Bunu hatırlamak hatırlatmak için eski ve yeni Ramazanları birkaç örnek ve kıyaslama ile gözden geçirmeye, hatırlamaya nedersiniz…
Ramazan ayı büyük bir sevinçle tatlı bir meşgale ile karşılanırdı.ilk gecesi davul ile başlar ve dile gelen maniler ile kurulurdu sahur sofraları. Büyük bir heyecanla istekle uyanılır oturulurdu sofralara, şimdi ise davulcular eskisi gibi maniler söylemiyor hatta birçok yerde çalınmıyor bile çünkü insanlar bu durumdan ramazanın olmazsa olmazı davul sesinden rahatsızlık duyuyor. Durum böyle olunca da bunun yerini artık telefonların alarmları aldı. Ramazan davulu geleneği de günden güne yok olmaya başladı. İftar vakti yaklaşınca top sesleri ile birlikte ezan sesini duymak için kapıda veya pencere bekleyen çoçuklar ve kulaklar artık yok yerini televizyona bakarak orucunu açmaya bırakmış.
Ramazan ayı geldiğinde komşular ve akrabalar arasında karşılıklı davetler olur birlikte iftar yapılırdı. Böylelikle her gün bir evin sofrası zenginleşirdi. Artık Ramazan geldiğinde eskisi gibi insanlar birbirini davet etmiyor,akraba ve komşuluk ilişkileri de bu sebeple daha yapay hale gelmeye başladı. Paylaşımın kısıtlı olduğu bir çevrede insanlar artık birbirinin kapısını çalmadan Ramazan ayını geçirmeyi tercih etti.
Eskiden bayramlarda büyükler ziyaret edilir ve bayramlaşılırdı. Çocukların eline harçlık ve şeker verilirdi. Çocuklar bayram için alınacak kıyafetleri ayrı bir heyecanla beklerdi, ama artık bunların bir önemi de kalmamaya başladı. Çünkü sürekli bir alışveriş halinde olunması bu durumunda önemini yitirtmeye başladı. Bu sebeple bayramlık kavramı da kalmamaya başladı. Bayram tatilinde bayramlaşmanın yerini ise tatil planları alarak,bayramlarda bayramlığını yitirdi.
Görülüyorki;Aslında Ramazanlar değişmedi..zaman içerisinde değişmeye maruz bırakıp unutmaya yüz tutturduğumuz bu güzel geleneklerimizi ve değerlerimizi değiştiren bizler olduk... Ramazan değil tek değişen biz olduk…
"Nerede o eski Ramazanlar’’, demektense eskiye özlem duymaya devam etmektense ramazanı eski ruhuyla coşkusuyla layık olduğu şekilde, içinde bulunduğumuz zorlu ve zorunluluk teşkil eden pandemi süreci sonrasında tekrar tüm güzelliğiyle yaşama ve yaşata bilme umudu ile….. Mehmet Akif Ersoy’un Ramazan vesilesiyle millet fertlerine yeni bir ruh vermesini niyaz edip, İlâhî bir nefesle canlandır bizi! Diyerek Hakka seslenişde bulundugu mısralarına bırakıyorum;
Yâ Rab, şu muazzam Ramazân hürmetine,
Kaldır aradan vahdete hâil ne ise.
Yâ Rab, şu asırlarca süren tefrikadan
Artık ezilip düşmesin ümmet ye’se
Mâdâm ki verdin bize bir rûh-ı nevîn
Yâ Rab, Daha bir nefha-i te’yîd insin.
Kalın sağlıcakla…..
Sitemizi Aşağıdaki Sosyal Medya Hesaplarımız Üzerindende Takip Edebilirsiniz.. İlginiz İçin Teşekkür Ederiz Kamusaati.com
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Bu yazının tüm hakları www.kamusaati.com'a aittir. 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanununun 36. maddesi uyarınca alıntılanamaz. Telif hakları saklı tutulmuş bu yazının alıntılanması halinde yasal takip yapılacaktır. ©