KAR TEMRİNLERİ

         Mevsim; hüzün yığılı pencere önüydü, kalbimi susturan. Yağdıkça yağıyordu kar; sonsuz beyazlık gibi, günahları siler gibi, ana kucağı gibi. Çocukların perisi, Allah’ın kul sevgisi, umudun ta kendisi olup nakış nakış iniyordu kar taneleri… 

        Aslında her kış; kâh hüzün, kâh hicran, kâh hasret, kâh hikmet, kâh nimet olup düşerdi kar taneleri yorgun kalbimin üstüne. Malum, kısaydı kar tanelerinin ömrü, eriyiverirlerdi hemen. Bakmak, görmek, anlamak, duymak gerekiyordu bu sonsuzluk armağanını, gönül sobasının karşısında…. 

        Neydi, sahi kar? Upuzun, bembeyaz bir bakıştı yollara. Kalbi, lapa lapa örten hasretti, bir yüze bir göze sunmak için yalnızlığı… Çocukluk aşkıydı arştan yağan ve  Mikail’in konfeti ziyafetiydi çocuksu ellerimize… Paraşütsüz süzülen dokunuşlarıydı göğün ve gök yüzünde unutulan ellere bırakılan nârin sadakasıydı, suyun.… Birbirine zarar vermeden yol alışın zarif  mürebbiyesiydi, eşsiz nakışların süslediği gelinlikler içinde… Kara bahta inşirahtı dağ başlarında ya da gönül dağına yağan yâr… Limanıydı beyaz sükûtun, naif bir ilhamdı kalpten kaleme. Soğuk gecelerde sıcak düşlerin can köşesiydi…
 
         Kar, ebruli rahmetiydi Allah’ın, “kun feyekûn”dan beri. Ömürdü, eriyip giderken toprağı hatırlatan. Yeryüzüne kefendi, baharda dirilişi haykıran. Kara, kapkara demleri örten ak p/ak gülüştü, suyun seyirlik sevdası için… Akıştan yakarışa varışıydı kar, gökten inenlerin… 

       Hayat; suy(l)a yazılan yazıydı ve kar, beyaz hokkalar içinden dökülen mürekkebi. Suyun beyaz ritminde kendini aramaktı, göz yaşında şükrü bulmak için. 

        Sımsıcak nefesler için üşümekti kar, ab-ı hayat içinde…